WAR ON TERROR(ISM) – OR DIALOGUE?

Vidar VABHEIM

ABSTRACT

The article discusses dialogue as an alternative to the “war on terror”, by posing a
question which kind of dialogue is useful in the context of asymmetric conflict, such as the
“war on terrorism” that currently dominates on the global scene. Taking into account that
the “war on terror” is far from being a success, two models of communication are presented:
1) dialogue or negotiations between high-ranking political and military officers; and 2) open
meetings and symmetric dialogues between all stakeholders in a conflict, including
extremists.The effects of these two models are discussed in elucidation of three empirical
examples of asymmetric conflict: Northern Ireland, Iraq after the US invasion in 2003 and
the US/West vs. Taliban/Al-Qaeda in Afghanistan/Pakistan. The article argues that in the
two former cases, mediation and negotiations probably preceded the change of attitude
among the belligerents, especially those of the rebel groups using terror tactics. However,
in the third case, there is hardly any indication that Jihadists will participate in a genuine
dialogue. Consequently, a revised or third model of dialogue has to take the following
question into consideration: Can genuine dialogue take place between people who are
widely different not only in terms of power and relation to the conflict, but also in attitude
towards dialogue itself? The paper presents a third model for dialogue that embeds
symmetric dialogues in a wider structure of dispute and dialogue.
Key words: terrorism, dialogue, war, asymmetric conflict, Al-Qaeda

АПСТРАКТ

Статијата го анализира дијалогот како алтернатива на „војната против тероризмот“,
преку поставување на прашањето: „Кој вид дијалог е корисен во асиметричен конфликт,
како што е војната против тероризмот која моментално доминира на глобалната сцена?“
Тргнувајќи од фактот дека „војната против тероризмот“ е далеку од успешна, се
презентираат два вида комуникација: 1) дијалог или преговори помеѓу високи политички
и воени претставници; и 2) отворени средби и симетрични дијалози помеѓу сите
засегнати страни во конфликтот, вклучувајќи ги и екстремистите. Ефектите од овие два
модела се разгледуваат преку осветлување на три емпириски примера за асиметричен
конфликт: Северна Ирска, Ирак по инвазијата на САД во 2003 година и САД/Западот
наспорти талибанците/Ал Каеда во Авганистан/Пакистан. Авторот тврди дека во првите
два случаја, медијацијата и преговорите претходеа на промената на ставовите на